Ben sizin hakkınızı nasıl öderim?

     7. kez kutlamasını yapacağım anneler gününe bir hafta kaldı neredeyse. Bugün de teyzeler gününü kutlamamın 16. senesi. İkisi arasında bir fark var mı diye düşünürsek kişiye göre değiştiğini biliyorum, ama benim için hiçbir farkı yok. Her ne kadar çocukların ikisi de, diğeri için ayrım yaptığımı söylese de, bende yerleri ayrı, aşkları aynı.

    Teyze olarak pimpirik, evhamlı ve düşkün bir teyze oldum, ama onun sayesinde daha tevekkel olmayı, sabretmeyi, küçüğe de sevgi kadar saygıyla yaklaşmayı öğrendim. Onun sayesinde, kardeşinde daha tecrübeli oldum. Ben çok şey öğrendim çocuklarımdan ve hala da öğrenmeye devam ediyorum.

    Anaların hakkı ödenmez sözüne çok katılan bir anne değilim. Tamamen kendi fikrim. Dünyaya gelme sebebi sadece kendi isteğim olan bir çocuktan, yaptıklarımın karşılığını beklemek haksızlık olur diye düşünüyorum. Ne hak iddia ettiğimiz hakkında da en ufak bir fikrim yok. İsteyerek 9 ay taşıdım hala daha yanlarındayım ve elimden geldiğince de istedikleri kadar arkalarında, yanlarında, uzaklarında nerede isterlerse orada durmaya hazır bir anneyim. Hayatımın tam merkezinde olmalarına rağmen, ömrümün geri kalanını onlara göre yaşamıyorum. Kendime ait de bir hayatım var. İleride, yaşlandığımda çocuğumun bana baktığı ve ilgilendiği ile ilgili hiç bir hayalim yok. O yüzden ''hayırlı evlat'' takıntısı ya da beklentisi olan bir anne de değilim ben. Ne kadar az misyon yüklersem çocuğuma o kadar rahat ve mutlu olur. Bizi değil, kendilerini mutlu etmeyi bilsin istiyorum çocuklarım.

      Çocuğum olana kadar bana anneliği yaşatan çocuğumun,  9 ay, içimde mutluluğun  büyümesini yaşatan oğlumun, hiç karşılıksız, hayatını verecek kadar sevmeyi öğreten, her sabah Tanrıya şükretmemi sağlatan çocuklarımın ben hakkını nasıl öderim, işte  onu hiç bilemiyorum.

      Anneler günümüz kutlu olsun...

   

    7